– Trails of the Unexpected –
Travelz
OP DE FIETS NAAR ROME
Van 8 mei tot 3 juni 2010 zijn Hans van Otterdijk, mijn fietsmaatje naar Santiago de Compostela (2007) en ik samen naar Rome gefietst. Op deze website hebben wij onze ervaringen gedurende deze 2.200 km lange fietstocht neergelegd.
FORTIS ET LIBER
( sterk en vrij )
Reisgids
De toeristische fietsroute Amsterdam - Rome wordt beschreven door Hans Reitsma in drie boekjes:
Deel 1 Amsterdam - Bregenz
Deel 2 Bregenz - Forence
Deel 3 Foloence - Rome
Fietsroute
Roermond
Koblenz
Karlsruhe
Bregenz
Bolzano
Trento
Verona
Ferrara
Ravenna
Assisië
- klik op de kaart voor weergave in Google Maps Viewer -
Symbolen
Het vlaggetje van de vereniging Pelgimswegen naar Rome
Het speldje van de vereniging Pelgrimswegen naar Rome
Pelgrimspaspoort
Le Credenziali
Het pelgrimspaspoort na aankomst in Rome ondertekend
door
Mgr. Bruno Vercesi
Testimonium
Peregrinationis Peractae ad Limina Petri
- Het door Mgr. Bruno Vercesi ondertekende Testimonium -
Op vertoon van het afgestempelde Pelgrimspaspoort ontvang je in de St. Pieter het Testimonium van het Vaticaan.
De tekst op het Testimonium luidt:
GETUIGSCHRIFT BETREFFENDE DE AFGELEGDE PELGRIMSTOCHT NAAR HET GRAF VAN PETRUS
Wij maken bekend dat de heer Antoon Reijnders uit vroomheid
en als pelgrim heeft bezocht
deze patriarchale Basiliek,
die gebouwd is bij het lichaam van de heilige apostel Petrus
en die gewijd is tot glorie van God
en ter ere van deze heilige Apostel Petrus.
Afgegeven in het Vaticaan d.d. 4 juni 2010 A.D.
Reisschema
Datum
08 mei
09 mei
10 mei
11 mei
12 mei
13 mei
14 mei
15 mei
16 mei
17 mei
18 mei
19 mei
20 mei
21 mei
22 mei
23 mei
24 mei
25 mei
26 mei
27 mei
28 mei
29 mei
30 mei
31 mei
01 juni
02 juni
03 juni
Van
Liessel
Jülich
Remagen
St. Goar
Leeheim
Waldorf
Pforzheim
Thübingen
Sigmarungen
Rustdag
Lindau
Bludenz
Landeck
Pfunds
Prad
Kaltern
Rovereto
Bardolino
Montagnana
Ferrara
Ravenna
Mercato Saraceno
Pieve San Stefano
Rustdag
Assisië
Narni
Fiano Romano
Naar
Jülich
Remagen
St. Goar
Leeheim
Waldorf
Pforzheim
Thübingen
Sigmarungen
Lindau
-
Bludenz
Landeck
Pfunds
Prad
Kaltern
Rovereto
Bardolino
Montagnana
Ferrara
Ravenna
Mercato Saraceno
Pieve San Stefano
Assisië
-
Narni
Fiano romano
Rome
Afstand
km
km
km
km
km
km
km
km
km
km
km
km
km
km
km
km
km
km
km
km
km
km
km
-
km
km
km
Zwaarte
● ○ ○ ○ ○
● ● ○ ○ ○
● ○ ○ ○ ○
● ● ○ ○ ○
● ● ○ ○ ○
● ● ○ ○ ○
● ● ○ ○ ○
● ● ○ ○ ○
● ● ● ○ ○
-
● ● ● ○ ○
● ● ● ● ●
● ● ○ ○ ○
● ● ● ● ●
● ● ○ ○ ○
● ● ○ ○ ○
● ● ● ● ○
● ● ● ○ ○
● ● ● ○ ○
● ● ● ○ ○
● ● ○ ○ ○
● ● ● ● ○
● ● ● ○ ○
-
● ● ● ● ○
● ● ● ○ ○
● ● ○ ○ ○
Hoogteprofiel
Limocino
LIMOCINO
Typisch Italiaans; een zonovergoten lunch of zoveel gangen diner afsluiten met een glaasje Limoncello, geserveerd in ijskoude glazen. Met kleine nipjes of in één teug wordt het verleidelijke drankje opgedronken: de verfrissende citroensmaak zorgt ervoor dat een opgeblazen gevoel verdwijnt.
Limoncino is een heerlijk verfrissend drankje met een alcoholgehalte van slechts 14.5% gemaakt van verse onbehandelde citroenen. Eerst wordt de citroen geschild, daarna doormidden gesneden, en vervolgens geperst. De schil van de onbespoten citroenen wordt vervolgens meerdere weken op alcohol te gelegd zodat de smaak van de citroenschil volledig in de alcohol trekt. Dat extract wordt vervolgens gemengd met zuiver water, suiker en vers citroensap. Het citroensap geeft de Limoncino zijn verrassend frisse smaak, de citroenoliën zorgen voor de smaakexplosie.
Bij het mengen ontstaat vanzelf het troebele uiterlijk van de Limoncino, want de citroenoliën in de alcohol zijn bij 14.5% niet langer volledig oplosbaar.
Omdat de Limoncino een natuurproduct is kan het uiterlijk na verloop van tijd veranderen: citroenoliën kunnen een drijvend laagje vormen bovenop de Limoncino en delen uit het sap kunnen bezinken. Dat heeft geen negatieve invloed op de smaak. Gewoon even schudden voor gebruik.
Reisverslag
13 maart 2010 | Nog 8 weken ...
Vandaag, zaterdag 13 maart 2010. Precies 8 weken voor vertrek ! Op zaterdag 8 mei a.s. vertrekken Hans en ik voor onze tweede grote fietstocht. Deze keer fietsen we samen naar Rome; een fietstocht van ongeveer 2.100 km. De ervaring leert dat je hier ongeveer 10 % moet bijtellen omdat de campings niet altijd aan de route liggen, je moet afwijken van de route om boodschappen te doen en…. omdat je soms gewoon verkeerd fietst. De voorbereidingen zijn inmiddels in volle gang. Net als naar Santiago de Compostela fietsen we ook deze route met fietsnavigatie. Onlangs dus alle digitale routegegevens aangemaakt en samen met de nodige digitale landkaarten op de PDA (met ingebouwde GPS-antenne) gezet. Verder heb ik vorige week alvast nieuwe tandwielen en een nieuwe ketting op mijn fiets gemonteerd en alles netjes afgesteld. Ook nu weer willen we onze ervaringen onderweg graag met belangstellenden delen. Hiertoe hebben we op deze webpagina het tabblad 'Reisverslag' aangemaakt.
We starten 'traditiegetrouw' voor de kerk in Asten om via Kessel (waar we aansluiten op de hoofdroute) naar Roermond te fietsen. Franka en Nelly fietsen tot Kessel met ons mee. Uit en thuis is dit voor hen ook een dagtocht van zo’n 70 km. De route voert vervolgens over kleine landweggetjes en verkeersluwe wegen waar we kunnen genieten van de uitgestrekte akkers en de prachtige vergezichten richting Duitsland. Via de rivierdalen van de Roer en de Rijn, met de trotse Duitse burchten en de romantische vakwerkstadjes, trappen we over Koblenz en Karlsruhe naar Bregenz aan de Bodensee in Oostenrijk. Van daaruit steken we door de indrukwekkende Alpen, waar we met het nodige klimwerk de Arlbergpas (1.795 m) en de Reschenpas (1.519 m) moeten bedwingen, naar Bolzano in Italië. We fietsen vervolgens over het fietspad langs de Ádige door het glooiende Italiaanse heuvelland met de uitgestrekte wijngaarden en de rustieke Venetiaanse villa’s naar de historische stad Trento. Daarna gaat het via Bardolino aan het Gardameer richting Verona, een van de belangrijkste kunststeden van Noord-Italië. We steken de Po-vlakte (met de nadruk op “vlakte”) over en zetten via Ferrara koers naar Ravenna aan de Adriatische kust. Vanaf de stad, met acht vroegchristelijke bouwwerken op de werelderfgoedlijst van UNESCO, fietsen we door het dal van de Tiber naar de bekende bedevaartsplaats Assisië, om enkele dagen later af te stappen op het St. Pietersplein in…ROME.
Vergeet niet het filmpje "Spiritual Tuscany" even te bekijken.
10 april 2010 | Nog 4 weken ...
Vandaag, zaterdag 10 april 2010. Nog precies 4 weken voor vertrek! 's Ochtens om 10.00 uur samen (Hans, Franka, Nelly en Antoon) vertrokken naar De Wit in Schijndel om daar de nodige outdoorkleding en nog wat reisspulletjes te kopen. Ontzettend gezellig zo’n dagje met zijn vieren samen optrekken en automatisch komen dan altijd de herinneringen aan onze fietstocht naar Santiago de Compostela weer naar boven. Maar bovenal: door er samen over te praten krijg je er zoveel zin in dat je het gewoon jammer vindt dat het vertrek nog vier weken op zich laat wachten. Inmiddels zijn Hans en ik ook lid geworden van de Vereniging Pelgrimswegen naar Rome, waardoor we in het bezit zijn gekomen van het pelgrimspaspoort. Dit officieel op naam gesteld document heet in het Italiaans ‘Le Credenziali’, letterlijk 'geloofsbrief', en het is een verklaring dat de drager ervan een echte pelgrim is. Deze pelgrimspas geeft toegang tot de speciale pelgrimsherbergen waar men gratis of voor een klein bedrag kan overnachten. De pelgrimspas is tevens de 'stempelkaart' waarin onderweg de stempels kunnen worden geplaatst waarmee je in de Sint Pieter in Rome kan aantonen dat je de tocht daadwerkelijk (in ons geval per fiets) hebt afgelegd. Op basis hiervan ontvang je dan in de sacristie van de Sint Pieter het ‘Testimonium Peregrinationis Peractae ad Limina Petri’, een verklaring waarin staat dat je de pelgrimage hebt voltooid.
Meer weten over de Vereniging Pelgrimswegen naar Rome?
Kijk op Pelgrimswegen naar Rome
6 mei 2010 | Het eerste mooie moment
Vandaag de afrondende voorbereidingen gedaan. Alle spulletjes die mee gaan één voor één gecontroleerd en klaargezet in de garage. Net een marktkraampje! Morgen gaan ze de fietstassen in.
Ook nog even bij Pastoor Massaer in Liessel langs geweest. Dit om het eerste stempeltje voor het Pelgrimspaspoort op te halen. Op de pastorie werd ik hartelijk ontvangen door Noud Engels. Ondanks het feit dat in de pastorie op dat moment een overleg plaatsvond nam de pastoor alle tijd voor me. Alle aanwezigen luisterden met “oren op steeltjes” mee toen ik hem vertelde over onze reisplannen. Hij was erg geïnteresseerd en gaf me de suggestie mee om ook Jeruzalem een keertje per fiets aan te doen.
Het stempeltje met de tekst “Sigillum Parochiae Sancti Willibrordi Liessel” werd zorgvuldig in het eerste open vakje van mijn paspoort gezet. Vervolgens zei de pastoor “Ik zal je iets meegeven waar je onderweg op moeilijke momenten steun bij kunt zoeken” Daarna ging hij naar achteren en kwam terug met een klein wit doosje, dat hij aan mij gaf terwijl hij zei: “Een rozenkrans van de Paus”. Op de bovenkant van het doosje stond de afbeelding van Paus Benedictus XVI en in het doosje zat een mooie rode rozenkrans.
Verder gaf hij aan dat hijzelf binnenkort ook naar Rome ging, maar dan met het vliegtuig. Hij zou daar in de week van 7 tot 13 juni a.s. zijn. Laat dat nou net de week zijn dat wij daar (naar verwachting) zijn. Onder een “Wellicht tot ziens in Rome” nam ik afscheid.
Het wordt nu wel erg kort dag.
Ik zie uit naar zaterdag.
7 mei 2010 | De voorlopig laatste werkdag
De laatste werkdag zit erop. Na een paar laatste drukke weken, waarin het nodige gebeurd en geregeld is, was het nog niet zover, dat ik vandaag rustig uit kon werken. Er moesten nog wat laatste zaken geregeld en wat taken verdeeld worden. De concentratie bewaren bij de laatste afspraak viel niet mee, maar die is nog goed verlopen. Daarna kon ik met een gerust hart de deur achter me dicht trekken. De meeste mensen in mijn omgeving waren op de hoogte van de aanstaande reis, en bij het laatste, tot over 5 weken, rondje langs de afdeling kreeg ik veel positieve reacties over het avontuur wat we weer aangaan.
Het eerste wat ik thuis deed, was naar de kapper om een vakantiekapsel te laten maken; voldoende kort om ’s morgens snel de kop onder de kraan te kunnen houden, met de vingers door de stoppeltjes en klaar is mijn haar. Daarna begon het inpakken. Het meeste stond al enkele weken klaar. Het lijstje met wat waar in moest was uitgeprint en het was een kwestie van pakken in de goede zak en klaar.
Nu nog een nachtje slapen en dan is het weer zover. De reis, die we 3 jaar geleden, na onze tocht naar Santiago, hebben afgesproken, kan beginnen. Gezien de ervaring die we hebben, heb ik er enorm veel zin in, om weer lekker relaxed door Europa te fietsen. Het enige wat je moet doen is ’s morgens je tentje inpakken, wat eten, wat fietsen, wat eten, soms wat bekijken, wat fietsen, camping zoeken, tentje opzetten, naar huis bellen, lekker uit gaan eten, dagboek schrijven en slapen. De weinige besluiten die we overdag moeten nemen zijn; maken we 50 of 100 km of nog meer of minder, welke camping zullen we nemen en waar gaan we eten. Dit is allemaal goed te overzien.
Morgenvroeg om negen uur treffen we elkaar in Asten bij de kerk. Zoals vorige keer, heb ik van verschillende mensen gehoord, dat ze ons weer uit gaan zwaaien, wat me heel erg goed doet. Omdat die mensen voor ons vroeg opstaan, zullen we als tegenprestatie proberen, om deze reis wat vaker onze belevenissen te vermelden.
Tot ziens allemaal,
Hans
10 mei 2010 | Het eerste verslag uit Remagen
Zaterdag 8 mei is eindelijk aangebroken. 3 Jaar na onze reis naar Santiago beginnen we aan onze tweede lange fietstocht. De fiets stond gepakt en gezakt klaar en om ongeveer half negen vertrokken we naar Asten, waar we bij de kerk samen kwamen. Antoon en Nelly waren er al en Annette had voor de koffie gezorgd. Meer dan 15 man hadden de moeite genomen om ons te komen uitzwaaien. Ik dacht dat iedereen op de hoogte was, maar er kwamen achteraf nog sms-jes van mensen, die ook gekomen waren als ze het geweten hadden. Na van iedereen afscheid genomen te hebben vertrokken we richting Kessel, waar we Reitsma’s route naar Rome oppikten. Dit is de beschreven route die we willen volgen.
In het begin moest ik weer een beetje wennen aan het fietsen met bagage. Ongeveer halverwege hadden we een koffiestop en na ong. 40 km kwamen we aan bij het pontje over de Maas. In het nabij gelegen restaurant hebben we nog wat gegeten en toen was het tijd om afscheid te nemen. We gingen de pont op en nadat we uit het zicht waren verdwenen gingen Nelly en Franka weer richting huiswaarts. Vlak na Roermond, ging de route langs kleine fietspaadjes langs de Roer Duitsland in. Als snel kreeg het “Santiago” gevoel ons weer te pakken; hetzelfde gevoel wat we toen hadden van vrijheid en het genot van het fietsen. Na 80 km besloten we in de buurt van Linnich te gaan overnachten, nog ong. 15 km. verder.
Hier was geen camping en pensionnetjes, hotelletjes enz. zaten vol. Nog 10 km. was een grotere plaats Jullich. Vlakbij Jullich zagen we een vakantiepark. Hier waren geen overnachting mogelijkheden, maar enkele jongens wilden ons wel naar een nieuwe camping brengen. We hadden plaats, maar er waren geen voorzieningen bij, anders dan een toiletgebouw. We hadden nog broodjes van vanmorgen en van vriendelijke Belgen konden we enkele blikjes bier overkopen. We begonnen thuis met droog maar wat koud weer en het weer klaarde gedurende de dag steeds beter op. In de middag scheen de zon, maar ’s avonds werd het wel vochtig en koud. We hadden 110 km gefietst. Toen we de volgende morgen (9 mei) opstonden, scheen de zon en was het prachtig weer. Omdat alles erg nat was, pakten we de tent op en zetten die in de zon, zodat hij kon drogen.
Met het brandertje van Antoon konden we water koken voor de koffie en de thee en we hadden nog broodjes van gisteren. Bij het bepalen van de afstand voor vandaag, zagen we dat de volgende camping ongeveer 100 km verder was. Aangezien het goed weer was, besloten we dat te doen. De route ging ´s morgens verder langs de Roer. Na enige tijd zagen we voor ons enkele fietsers, die gepakt en gezakt dezelfde richting op gingen. Het waren Pita en Arnold uit Nuenen, die de route maakten van Roermond naar Heidelberg. Hun doel vandaag was Euskirchen. We hebben hier ongeveer een uur meegefietst en daarna draaiden ze een dorp in om koffie te drinken. In de loop van de dag ging de route over van langs riviertjes fietsen naar fietsen over landwegen door open veld. De weidse uitzichten over de knalgele koolzaadvelden was heel mooi en we stopten ook regelmatig om te kijken en om foto´s te maken. In Euskirchen, na ongeveer 55 km. stopten we voor de lunch. Tot dusver is het vlak geweest, maar na Euskirchen begonnen langzamerhand de heuveltjes te komen. Er zaten beklimmingen tussen van meer dan 500 m, met stijgingspercentages tot 9%. De benen werden wat moe, onder andere van de inspanning van gisteren en we zijn dus ook wel enkele keren gestopt. Het was al bijna 7 uur toen we na 106 km. in Remagen aankwamen. Zoals gewoonlijk konden we de tentjes snel opzetten en na een douche gingen we in het campingrestaurant eten. Op de camping is internet ter beschikking. Ik wilde er naar huis skypen en de website bijwerken. Helaas was de receptie gesloten. Daarom ben ik vanmorgen wat vroeger opgestaan om alsnog ons eerste verslag te plaatsen.
Groetjes, Hans
13 mei 2010 | Onze belevenissen van de laatste 4 dagen
Ik probeer elke dag in het kort onze belevenissen van de afgelopen dag op te schrijven en nu hebben we weer de gelegenheid om dit op de site te plaatsen. Veel leesplezier en we genieten van jullie commentaren.
maandag 10 mei
Na de 2 langere etappes van de afgelopen dagen, gingen we het vandaag rustiger aan doen. We gingen voor een etappe van ruim 80 km. Bij een ontbijtje bij een kiosk op de camping, troffen we 2 stellen uit Spijkenisse, die ook onderweg naar Rome waren. Ze hadden hetzelfde tempo en hetzelfde doel voor vandaag en we zijn ze dan ook regelmatig tegen gekomen. Na het ontbijt vertrokken we met droog, maar wat fris weer. De gehele tocht vandaag ging langs de Rijn. De route langs de Rijn is heel erg mooi. Aan beide kanten de heuvels en een vlakke fietspad, soms vlak lang de rijn, soms wat verder ervan af. Het is een populaire fietsroute, want in de loop van de dag hebben we veel mensen gezien die, gepakt en gezakt, dezelfde kant opgingen en we zijn er veel, met volle bepakking tegengekomen.
Ongeveer halverwege kwamen we in Koblenz. Daar ligt de Deutsche Eck, waar de Moezel in de Rijn stroomt en waar het standbeeld van Wilhelm de Grote staat. Hier hebben we wat rondgekeken. Na een aantal kilometers verder werd het tijd om te gaan eten; in Stolzenfeld in een pizzatentje. De reis ging verder langs de Rijn en na ruim 85 km kwam we in St. Goar zur Lorelei aan, op een camping met zicht op de Lorelei. Na het douchen en een wandeling langs de Rijn werd het avondritueel ingezet. Restaurant tegenover de camping bezocht, dagboek bijgewerkt, en een verhaaltje op internet gezet.
dinsdag 11 mei
Vanmorgen wat eten gekocht in de camping winkel, we gingen, voor ons doen, vrij vroeg op stap, iets voor negen uur. De eerste 40 km gingen we nog verder de Rijn afzakken. Na ruim een uurtje fietsen zagen we een leuke picknickplaats voor ons ontbijtje Na zowat 40 km bogen we van de Rijn af, om een grote bocht af te snijden. De route liep door het Rhein Hessische heuvellandschap, waarbij weer snel de gele koolzaadvelden en de wijnranken opdoken. We horen en zien veel vogels: groenlingen, putter, reiger, fazanten enz. Heel mooi is de leeuwerik die hoog in de lucht zijn lied zingt. Die horen we vrij vaak.In Nieder-Olm was het tijd om te gaan eten.
Bij een lokale Bakker Bart achtige bakker, hebben we in de winkel gegeten. Op een gegeven moment zagen we langs de kant van de weg enkele bankjes staan, waarbij er eentje als een lekkere relax bank uitzag. Toen we daar even op gingen liggen, kwam een man het verhaal vertellen waarom de bankjes hier stonden. Ze waren net nieuw en de man vroeg of hij van ons op de bankjes een foto mocht maken. De foto zou ergens worden opgehangen om te laten zien, dat ze ook gebruikt werden. Bijna op het einde van de etappe, kwamen we weer bij de Rijn aan. Met een pontje gingen we naar de overkanten vanaf hier steken we schuin over naar de Bodensee. Op de camping in Leeheim kwamen we ook weer de 4 uit Spijkenisse tegen en 2 personen uit de Achterhoek, die ook onderweg na Rome waren. Net toen de tent opgezet was, begon het te onweren. Dit duurde vrij lang en we hebben toen maar wat we hadden gegeten: cup a soup, wat crackers e.d. Nadat het droog was geworden zijn we nog naar het dorp gelopen voor een pilsje. We hebben vandaag bijna 90 km. gefietst wat ons totaal op 390 km brengt.
woensdag 12 mei
Vannacht heeft het nog veel geregend en behoorlijk gewaaid. Toen we vanmorgen opstonden was het droog en de meeste spullen waren opgedroogd. Op de camping was niets te krijgen en we zijn zonder ontbijt vertrokken. Na een uurtje kwamen we in Gernsheim aan, waar we in een Italiaanse ijssalon een ROMA ontbijt nuttigden.
We hebben vandaag ook het verschil gemerkt tussen de Reitsma route van de boekjes en de GPS route die Antoon van iemand gekregen heeft. Per afwijking bekijken we welke route we nemen. De route liep vandaag door Rheinland Pfalz. Het is weer een afwisselende route, waarbij regelmatig dorpjes aangedaan worden.
In een van die dorpjes Ladenburg, een stadje met een schitterend oud stadshart, aten we een kleine Italiaanse hap, om de rest van de dag mee door te komen. Ons eindpunt voor vandaag is de Astoria camping in Walldorf. Anders dan de naam doet vermoeden, is dit en gemiddelde camping. Hier troffen we Ben uit Den Haag, die in zijn eentje op weg was naar Rome. Tijdens het avondeten op de camping, kwam hij vragen of hij aan mocht schuiten. Ben is alleen onderweg en heeft ook al eens alleen naar Santiago gefietst. Aan gesprekstof was dus geen probleem. Het is nu weer bijna 10 uur en bedtijd. De dagen vliegen weer voorbij en voor we het weten, hebben we alweer ruim een kwart van de afstrand afgelegd. Het is wel het gemakkelijkste deel van de route, maar we zijn goed in training om de rest ook goed te volbrengen. Het weer is tot dusver lekker om te fietsen. De wind zit in de goede hoek en omdat het aan de frisse kant is, kunnen we beter fietsen, dan voor het tentje gaan zitten, Daarom hebben we nu, na 5 dagen al bijna 500 km op de teller staan.
donderdag 13 mei
We hadden gisteravond goed gegeten en het was geen probleem om zonder ontbijt op weg te gaan. De ochtend begon wel droog maar wel fris. Het eerste deel van de route ging door hele grote bosgebieden, kilometers rechte wegen, waarbij de vogeltjes weer lekker aan het fluiten waren en we een keer een stel reeën de weg over zagen steken. We hebben wel ruim anderhalf uur door de bossen gefietst. Daarna werd het tijd voor een ontbijt. We zagen bij een klein vogelpark in Forst een restaurantje en daar wilden we ze wel bratwurst met brood klaar maken. Samen met de koffie verkeerd smaakte dit heerlijk. Vanwege Vaderdag werden we nog verrast met een lekkere borrel Obstler. Daarna ging de weg richting zuid oost, waarbij snel genoeg de eerste regen tijdens het fietsen kwam. De weg voerde verder langs watertjes, door dorpjes, door bossen en op het laatst begonnen enkele klimmetjes te komen. Tot dusver niet echt heel erg zwaar en lang. In Pforzheim was het tijd voor middageten, een lekkere Kebab schotel. We hadden er ongeveer 80 km opzitten en de vraag was of we de ca. 12 km en 265 m klimmen naar de volgende camping nog zouden doen. We besloten om hier in Pforzheim een hotelletje te zoeken en daar wat te wassen, alle batterijen weer op te laden en klaar te zijn voor de volgende etappes. Het is weer dagelijks genieten geblazen. Het gevoel van vrijheid, het gevoel van door Europa fietsen op plaatsen waar je genoeg over gehoord hebt maar nog niet bent geweest, doen wat je zelf wilt en de moeilijkste beslissingen zijn; waar moeten we eten en slapen, is niet onder woorden te brengen. Zoiets moet je ervaren om te snappen wat we meemaken.
Voor de meetellers onder jullie, we hebben nu ongeveer 560 km. op de teller staan. Niet slecht voor een stelletje amateurs op de fiets na 6 dagen
17 mei 2010 | Het einde van de eerste etappe
Als eerste allemaal bedankt voor de reactie's, hartstikke leuk om te lezen en weer te ervaren hoe de mensen meeleven. Dat ik de stukjes maak komt, omdat ik de toegang tot internet heb en op de netbook mijn dagboek bijhoud. Da's rechtgezet. Het weer heeft de laatste dagen niet meegewerkt. We hebben best wat regen gehad en soms wat het erg koud, vooral op de hoger gelegen stukken. Maar de uitzichten en de route vergoeden veel. Veel van de route loopt door bossen en over landweggetjes, vaak over goed bereidbare, onverharde paadjes. We horen nog steeds veel vogels, waaronder heel veel buizerds. Een keer bleef een buizerd zitten, ook al reden we op enkele meters afstand voorbij. Er zitten hier ook veel reeën en een keer konden we een wegrennende ree enkele honderden meters volgen: sierlijk rennend en springend het struikgewas in.
Doordat we vaak over onverharde weggetjes fietsen, wordt de fiets hartstikke smerig. Het werd dan ook tijd voor een grote beurt en daarom zijn we vandaag aan het Bodenmeer gebleven. Hierbij wat belevenissen van dag tot dag.
vrijdag 14 mei
Omdat het veel geregend heeft en ’s morgens ook weer, hebben we een goed besluit genomen om in een hotel te overnachten en de spulletjes weer wat op orde te brengen. Vanuit Pforzheim ging de reis langs de Wurm verder, via een vals plat oplopende stuk naar Muhlhausen. Daar hebben we in een typisch Zuid Duits (wat kitscherig) restaurant koffie verkeerd en een stuk koek genomen. Daarna was het bijna droog weer geworden. We verlieten het dal van de Wurm en gingen verder door een heel mooi landschap, door kleine dorpjes, over landweggetjes, vaak grindwegen of hardere zandwegen. Na de spaghetti in Aidlingen kwamen we in Naturpark Schonbuch: een schitterend bos, waar we verschillende keren zijn gestopt om wat te bekijken en om foto’s te maken, oa. van een graf van een soldaat en van een schaapsherder. Het laatste stukje naar de camping in Tubingen (na 72 km) was wat heuvelachtig, maar niet erg zwaar. Op de camping troffen we Ben uit den Haag weer en kwamen we ook Otto uit Breda tegen, alleen op weg naar Rome. Ook hij had de tocht naar Santiago al gedaan. Ben, Otto en wij hebben een gezellige avond ervan gemaakt en veel reisverhalen uitgewisseld. Antoon heeft ook nog het GPS systeem van Otto bijgesteld.
zaterdag 15 mei
Vandaag staat de zwaarste etappe tot nu toe op het programma. De tocht begon met wat aanloop klimmetjes, sommige wat langer, andere wat steiler. We hadden al 100 m geklommen, voordat de klim van 4 kilometer begon met stijgingspercentages tot 7%. In totaal ging het ongeveer 400 meter omhoog, waarbij we het grootste deel in de motregen hebben gefietst. Bovenop de Schwabische Alp was het erg koud, niet meer dan 4 a 5 graden. Ondanks dat we in de wolken zaten, konden we nog wel wat van het uitzicht genieten. Melchingen ligt vlak na de top en we vonden dat we wel een stuk Schwarzwalder Kirsch verdiend hadden. In het restaurantje stond een tegelkachel en het was heerlijk om daar tegenaan te gaan staan. Door een schitterend landschap daalden we gestaag af naar beneden, af en toe onderbroken door een klimmetje. Ook al was het koud, het was weer puur genieten om door zo’n landschap te fietsen. De route liep langs een riviertje en langs een toeristische spoorbaan. In Sigmaringen (na 75 km) konden we weer vrij gemakkelijk de camping vinden en we konden de tent droog opzetten. Dit betekent, dat het droog was bij het opzetten van de tent. De tent zelf is nog zeiknat van de regen van vannacht. Otto stond hier ook en na wat bij gekletst te hebben, was het weer drinktijd, etenstijd en bedtijd.
zondag 16 mei
Op de camping konden we niet ontbijten en zijn we naar Hotel Traube gegaan waar we met de hotelgasten konden aanschuiven aan het ontbijtbuffet. We hadden besloten in een ruk naar het Bodenmeer te fietsen, afhankelijk van de keuze van de camping, tussen de 80 en 100 km. Samen met de bijna 500 hoogtemeters die we vandaag moesten maken, een flinke klus. Lange afdalingen werden afgewisseld met korte felle klimmetjes en soms langere, traag oplopend. Onderweg hebben we weer eens soep gezet, onder de overkapping van een boerenschuur. Er waren weer schitterende uitzichten Op het trekkersveldje stond de tent van Otto ook weeren boeiende plaatjes, dus weer veel fotostops ingelast. Hierdoor zijn we altijd lang onderweg, maar zien we veel. Onderweg zien we veel vogels, oa. zijn we een buizerd op enkele meters afstand voorbij gereden en we zijn 2 keer hertjes tegengekomen. Een keer een stel hertjes, die we verschillende honderden meters konden volgen: schitterend hoe sierlijk ze kunnen rennen en springen. Bij de Bodensee kwamen we voor het eerste een gesloten camping tegen moesten we nog 10 kilometer verder gaan, naar Linau (106 km). Het was al bijna 7 uur toen we bij deze mooie camping aankwamen.
Ook Otto had voor deze camping gekozen, daarom ’s avonds weer verder bepraat over reisbelevenissen. Op het veldje stond ook de tent van Otto. Zelf was hij nergens te bekennen, maar toen we ’s avonds in het campingrestaurant aan het eten waren, kwam hij binnengelopen en hebben we bijgepraat. We hebben het vandaag droog gehouden, alleen wat aan de frisse kant.
17 mei 2010 | Rustdag
Vandaag zijn we in Linau gebleven. Vanwege het weer en de wegen van de afgelopen dagen, was er wat natte vuile was en de fietsen waren zo smerig, dat er het een en ander begon te piepen. Hoog tijd voor een grote beurt van de bagage en van de fietsen. Dus vandaag wasdag en fietsenbeurt dag. De route is opgesplitst in drie delen en het eerste deel hebben we erop zitten. We hebben ruim achthonderd (van de tweeduizend kilometer) gefietst en het weer heeft ons het fietsplezier niet vergald. Het is dagelijks genieten en morgen springen we weer met veel plezier op de fiets.
Groetjes, ook namens Antoon en tot de volgende keer.
Hans
PS: Als iemand dit leest die de komende dagen bij Remi v.D. op bezoek gaat: wens hem namens mij veel sterkte met de operatie en dat hij er goed en snel mag van herstellen.
17 mei 2010 | Enkele bijzondere momenten
Het vertrek
Samenkomst in Asten. We waren extra vroeg vertrokken zodat we zeker op tijd zouden zijn. Annette zou lekkere koffie meenemen zodat we eventuele uitzwaaiers konden trakteren. Bij aankomst om 08.45 uur in Asten stonden de eerste belangstellenden al te wachten. Even een praatje gemaakt met Albert en Willy. Albert vertelde in geuren en kleuren over zijn fietstocht naar Santiago de Compostela en zijn voornemen om binnenkort ook samen met zijn vrouw naar Rome te fietsen. (Albert, mocht je het GPS-track op je Garmin geladen willen hebben: kom gerust nog eens langs.) terwijl Willy aangaf “zo met ons mee te willen”. Thea vraagt me of ik goed op haar broertje wil passen; uiteraard heb ik haar toegezegd dit te zullen doen. Ans komt ons ook even uitzwaaien; erg leuk. Zij wil met eigen ogen vaststellen dat er ook daadwerkelijk gefietst wordt en dat die fietstocht van ons geen virtueel gebeuren is dat zich op het internet afspeelt. De eerste koffie wordt ingeschonken en in de verte komen Hans en Franka al aangefietst. De eerste woorden worden gewisseld en even later poseren we, staand bij onze twee fietsen, voor een heuse foto-shoot. FranCa vraagt nog of mijn (nieuwe) schoenen na terugkeer nog net zo wit zullen zijn. Overmoedig en eigenlijk ook zonder na te denken zeg ik ja. Na een dikke kus van mijn schatteboutjes stappen we op en fietsen gevieren weg. Omkijken en zwaaien totdat we de eerst bocht ingaan. Dan verdwijnt eenieder uit beeld en zijn we weg. Wat een schitterend vertrek !!
Dank, dank en nogmaals dank voor dit mooie moment.
Het afscheid
Aangekomen in Kessel genieten we eerst gezamenlijk van een overheerlijke dis. Dan komt het moment dat de veerpont vanuit Reuver op ons af komt gevaren. De laatste (eigenlijk de eerste) foto´s worden geschoten terwijl, “het stukje weg dat kan varen” de laadklep met veel kabaal neer laat ploffen. Als stoere zeelui gaan we aan boord. De fietsen ietwat nonchalant aan de hand meenemend. Nelly en Franka blijven achter. De overzetboot geeft gas en er ontstaat eenonoverbrugbaar watergat tussen ons en de beide dames. We beginnen met zwaaien. De dames zwaaien terug. Op het schip maken we nog enkel foto’s van de steeds kleiner wordende stipjes. En we blijven maar zwaaien. Echt een moment voor de reclame van Fishermen’s Friend. De Limburgse kapitein ziet onze vlaggetjes met de tekst “Pelgrimswegen naar Rome” en vraagt me of we inderdaad van plan zijn dat hele eind te gaan fietsen. Met het antwoord “ja” vraagt hij weliswaar niet door, maar geeft non-verbaal te kennen dat hij dat maar gekkenwerk vindt. En wij blijven ondertussen maar doorzwaaien. Dan raakt de laadklep de wal aan de overkant (eigenlijk ligt die nu voor ons op de plaats waar Nelly en Franka staan) en ontschepen we. Na de eerst korte klim van wel 20 meter met een stijgingspercentage van ruim 5% fietsen we over de dijk. Nog steeds zwaaien we. Ik zie Nelly en Franka al lang niet meer staan maar omdat ik zeker weet dat hun ogen beter zijn dan die van mij en omdat mijn jas-mouw rood is, blijf ik maar doorzwaaien. Net zolang totdat ik zeker weet dat de plek waar ze stonden uit beeld is. Nu zijn we echt weg.
In gedachten verzonken
We fietsen door het Limburgse landschap. Hans en ik kleppen erop los en tussendoor valt soms een heel enkele stilte. Langs de weg zie ik een café waar ze Brand Bier tappen. In mijn gedachten stappen we af en strijken neer op het terras. We bestellen twee pils. Hans een 0,5 liter, ik een 0,33-er. De ober serveert de glazen uit en ik zeg tegen Hans: “Weet je hoe je in Limburg een tweede glas bier gratis en voor niks kunt krijgen?” In mijn gedachten zegt Hans “Nee” om daarna aan mij te vragen “Hoe dan?”. Waarop ik antwoord: “Dan moet je tegen de ober zeggen: dat Brand Bier wordt toch eigenlijk helemaal niet meer in Limburg gebrouwen. Daarna nemen ze je dan met veel bombarie -in een soort processie over heuvels en door dalen- mee naar de Brouwerij in Wijlre en geven ze je gratis en voor niks een (tweede) glas bier waarmee ze je dan bewijzen dat dit nadrukkelijk wel het geval is. Tenminste dat heb ik wel eens op televisie gezien”. Als ik mijn gedachten later tegen Hans vertel, liggen we dubbel van het lachen.
Das Soldatengrab
Op weg naar Thubingen fietsen we door een schitterend natuurpark met het mooiste bos van Europa. Door de bewegwijzering worden we attent gemaakt op een soldatengraf dat twee kilometer verderop ligt. Omringd door de prachtige natuur, waar buizerds en valken hun domicilie hebben, trappen we door de stilte over de modderige paadjes. Na enkele kilometers ligt voor ons een eenzaam graf met een paar bloeiende planten en een eenvoudig kruis erop. Bij het bereiken ervan stappen we af en lezen aandachtig het bordje dat enkele meters verderop tegen een boom gespijkerd is. Het was maart 1945. De oorlog was door de Duitsers allang verloren. Desondanks waren nog enkele jongens opgeroepen, die daardoor veroordeeld waren om in deze laatste oorlogsdagen nog te moeten sneuvelen. Zo ook de 19-jarige Viktor Wagner, die naar het front werd gestuurd. Hij raakte ingesloten tussen de granaatwerpers van de geallieerden en sneuvelde op 19 april 1945 een eenzame dood. Op verzoek van zijn ouders is hij in het stille en mooie Schonbuchtal begraven. Ik ben erg ontroerd. Ik maak een foto van het graf en we fietsen daarna samen verder zonder iets te zeggen. Wat een zinloze dood; wat een waanzin !!
Braz
In de aanloop naar de Arlbergpas komen we uit bij het plaatsje Braz. Waar ken ik dat toch van? Oh ja, een aantal jaren geleden een aantal dagen tijdens vakantie met de (toen nog kleine) kinderen op de camping gestaan. Alle herinneringen zoals de hevige onweersbui, de grappige Nederlandse campinggast in het restaurant maar ook mijn val van de rotsen (= scheenbeen open) komen weer boven. Zijn we dan zo ver van huis? Ja, zo ver zijn we inmiddels van huis. Raar eigenlijk om nu met de fiets op exact dezelfde plaats te staan als waar we ongeveer 20 jaren geleden met de auto en caravan een deel van onze vakantie hebben doorgebracht. Ik heb vervolgens toch maar even een foto van de fiets voor het bord met de naam Braz erop gemaakt
De Arlbergpas
Een van de mooiste etappes tot nu toe. Wel “even” over een afstand van 33 km van een hoogte van 570 meter naar een hoogte van 1805 meter klimmen. Maar dan krijg je wel waar voor je geld ! Gelukkig is het die dag schitterend zonnig weer (tot nu toe hebben we erg veel regen en koude gehad) en trappen we gestaag naar boven. Bij aanvang zien we in de verte op grote hoogte de besneeuwde bergtoppen liggen waar we naartoe moeten fietsen. Na het nodige klimwerk bereiken we de eerste sneeuw. Wow, wat een uitzicht, wat een ambiance !! Een stuk later fietsen we zelfs een eind boven de sneeuwgrens. Sneeuw boven ons, naast ons en onder ons. Hagelwit ! Wat een plaatje. En wij maar klimmen. Hoger en hoger gaat het. Totdat er bijna geen streepje groen meer te bespeuren is. Het smeltwater gutst over de rotsen onder een dik sneeuwpakket door. Water dat later een van de grote rivieren gaat voeden. En maar klimmen. Totdat we de top bereiken. Het is ijs en ijskoud. De ijzige wind giert om je oren. Maar………..het uitzicht is echt adembenemend. Wat een pracht etappe !.
Toeval
We fietsen van Landeck naar Pfunds. Onderweg speel ik wat met de knopjes van mijn kilometerteller en zie dat we op dat moment 998 km gefietst hebben. Ik blijf naar de teller kijken om te zien hoe hij even later op 1.000 km springt. Grappig, dat je het moment waarop je (min of meer) de helft van de totale fietsafstand hebt afgelegd zo nadrukkelijk beleeft.
Even later stoppen we bij pension “Schönes Aussicht” (ja zo heet het echt en het uitzicht is inderdaad echt een panorama). De eigenaresse groet ons en zegt meteen in het Oostenrijks: “Aha, jullie fietsen ook naar Rome”, waarop wij vragen hoe ze dat weet. “Ja”, zegt ze “Ik zie het aan jullie routeboekje van de heer Reitsma. Hij fietst bijna elk jaar zijn eigen fietsroute (= Reitsma’s route naar Rome) en dan slaapt hij altijd bij ons”
Last but not least
● Bedankt voor jullie aanwezigheid bij ons vertrek
● Bedankt voor de jullie enthousiaste en inspirerende reacties op onze website
● Voor Annette: bedankt voor de koffie
● Voor FranCa: ondanks de rozenkrans toch veel nattigheid en kou gehad
● Voor Ans: we fietsen echt !
● Voor FranCa: mijn witte schoenen zijn inmiddels gitzwart
● Voor Thea: ik heb Hans nog niet voor gekke dingen hoeven te behoeden.
Groet, mede namens Hans,
Antoon
23 mei 2010 | Onze reis door de Alpen
Omdat jullie zo met ons meeleven willen we jullie op regelmatige basis proberen bij te "praten". Hierbij een persoonlijke impressie en een overzicht van onze belevenissen vanaf dinsdag 18 mei tot en met vandaag zondag 23 mei. De dagen dat we door de Alpen en de aanverwante gebergtes hebben gefietst van Duitsland naar Italie. Bij de voorbereidingen van deze fietstocht was het fietsen door de bergen van Oostenrijk en Italië in mijn gedachten een van de hoogtepunten van de reis. Lekker fietsend door de dalen, af en toe een uitdaging om een pas te bedwingen en constant genieten van de uitzichten, van de hoge bergen met witte toppen was een droombeeld wat ik had. De werkelijkheid was nog veel mooier als wat ik me had voorgesteld. Als je door zo’n enorm mooi landschap rijdt, voel ik me erg nietig en klein. Alles is veel grootser dan ik me voorstelde en de droombeelden waren nog niet een deel van de werkelijkheid. Het is soms of je een wordt met de omringde natuur. Je probeert wel alles in foto’s te vangen, maar het fietsen door zo’n landschap moet je ervaren en kun je bijna niet beschrijven of in foto;s vangen. Vanaf het Bodenmeer tot en met vandaag is het een grote belevenis geworden, waarbij je erg dankbaar bent, dat je dit hebt mogen meemaken. Het is fantastisch om te doen.
dinsdag 18 mei | de dag dat we Oostenrijk binnengingen
Na de rustdag starten we weer met veel plezier voor de eerste dag door het berglandschap. Via de Oostenrijk/Zwitserse grens gingen we verder naar het zuiden, waarbij we al vrij snel de eerste Oostenrijkse koeien met de traditionele koeienbellen tegen kwamen en de eerste bergen kwamen vrij snel in zicht. We reden een dal binnen, omringd door Alpenreuzen, waarop de meeste bergen nog sneeuw lag. Het weer werkte goed mee, meestal een lekker zonnetje met de wind in de rug. Onderweg koffie drinken deden we samen met leden van Fischer Verein Blumenegg, bij de Nachbauersee. Door een schitterend Oostenrijks landschap met de besneeuwde Alpentoppen koersten we rustig naar het einddoel vandaag: Bludenz, waar we op een boerencamping terecht kwamen. Er was ons verteld, dat het bovenop de Arlbergpas enkele graden vroor en op zo’n temperatuur waren wij niet berekend. Het lukte nog wel om handschoenen en oorbescherming te kopen.
woensdag 19 mei | de dag dat de Arlbergpas beklommen werd
Vrij snel na het begin, begon het klimmen. We vertrokken op ongeveer 570 m. hoogte, met een lekker zonnetje aan de hemel. De eerste 25 km was een aanloop naar de echte klim, waarin we in totaal ca. 600 meter klommen, meestal geleidelijk, soms met fikse klimmen tot 11%. Dit was allemaal goed te doen en er was voldoende ruimte om te genieten van de uitzichten. De laatste 10 km. moesten nog 700 meter hoogte gewonnen worden met hellingen tot 10%. Het weer was schitterend met de zon aan de hemel, nagenoeg windstil en hoewel het wel koud was, zorgde het klimmen er wel voor, dat je jezelf lekker warm trapte. In het begin waren de besneeuwde toppen ver weg, maar geleidelijk kwamen ze steeds dichterbij totdat we boven de sneeuwgrens kwamen en tussen de besneeuwde toppen heen fietsten. De laatste kilometers waren behoorlijk pittig. Op de hellingen van 10% stopten we elke 500 meter om op adem te komen, bij de iets lichtere stukken (8%), om de kilometer. Zo kwamen we wel vermoeid, maar zeker niet “uitgewoond” op de top aan..
Na 36 km stonden we op bijna 1.800 m hoogte, het hoogste punt waar ik ooit met de fiets heb gestaan. Boven was het koud en er stond een gure wind. Van de beklimming wordt je vanzelf warm, maar als je boven staat, krijg je het vrij snel koud. Omdat de afdaling stukken harder gaat en je jezelf niet warm kunt trappen, kwamen nu de handschoenen en de oorbescherming goed van pas. Vooral het begin van de afdaling was koud. We zijn afgedaald tot in Landeck, ca. 35 km verder wat we in minder dan 1.5 uur deden. In het begin was het een steile afdaling (13%), waar je alleen oog had voor de weg. Daarna ging het meer geleidelijk naar beneden door het schitterende Oberinnetal.
donderdag 20 mei | de dag tussen de Arlbergpas en de Reschenpas
Na een goede nachtrust, leek het vanmorgen alsof de bergetappe van gisteren niet in de benen was gaan zitten. Omdat we er niet zeker van waren besloten we om onderweg te bepalen hoever we zouden gaan. We begonnen al vrij snel met een behoorlijke klim en daar bleek, dat het molentje bij mij niet zo soepel draaide als dat ik verwacht had.
De omgeving was weer grootst en we reden op ons gemak verder. We vonden wel dat 2 passen in 2 dagen beklimmen een beetje veel van het goede was en daarom maakten we er vandaag een korte etappe van 33 km van. Hier in de buurt zijn weinig campings en we kwamen terecht in pension Schöne Aussicht, een leuk en ontspannen familiepension. We kregen 2 kamers op de bovenverdieping met inderdaad een “Schönes Aussicht” over Pfunds en over de bergen
vrijdag 21 mei | de dag dat de Reschenpas beklommen werd
Na een voortreffelijk, uitgebreid ontbijtbuffet vertrokken we met een voldaan gevoel richting de laatste grote pas: de Reschen pas van ruim 1.500 meter hoogte, waarbij we ongeveer 900 hoogtemeters moesten maken. De eerste 15 km gingen gestaag omhoog en na een korte rit door Zwitserland, kwamen we terug in Oostenrijk en begonnen met de beklimming. Het zwaarste stuk was ongeveer 6 km. lang met een stijgingspercentage van 6 tot 7%. Dit is, als je rustig klimt en af en toe stopt, goed te doen. Het weer was erg zonnig, de wind was op de rug en het was heerlijk om zo te fietsen.
- Glorenza in de besneeuwde Alpen -
De uitzichten waren fantastisch en hoe hoger je kwam, hoe mooier de Oberinn beneden in het dal lag. Meteen na deze grootste klim kom je in Italië aan. Daarna is het ongeveer 15 km vrij vlak (op ruim 1400 meter hoogte) tot op het hoogste punt 1520m. Vlak buiten Reschen ligt de Reschensee, een stuwmeer, waarvoor enkele dorpjes o.a. Graun verplaatst moesten worden. Van dit dorpje hebben ze alle huizen met de grond gelijk gemaakt, alleen de kerktoren hebben ze laten staan. Op de plaatjes zie je dus een kerktoren boven het meer uitsteken. Helaas wordt in de winter veel water uit het meer gebruikt en stond de toren nog maar in een beetje water. Na het stuwmeer begon de afdaling. Op de stukken, waarbij je tot 18% daalt, is het alleen maar goed opletten, maar meestal is de afdaling zodanig, dat je niet hoeft te trappen en veel tijd hebt om van de omgeving te genieten. Zoals al zo vaak beschreven: een schitterend landschap.
zaterdag 22 mei | de afdaling in Italië
Dachten we dat we een heel mooie route in Oostenrijk hadden gereden, de route van vandaag deed er helemaal niets voor onder. Vanmorgen stonden we op met eindelijk lente; het zonnetje scheen en het was lekker warm en alles was droog. Het eerste deel van de route liep door eindeloze appel boomgaarden. We zaten in de buurt van Merano, dus hier zullen de Merano appels wel vandaan komen. Dit deel van het traject liep langzaam omlaag en rustig trappend gingen we toch met een goed tempo vooruit. Tussen de boomgaarden en langs riviertjes ging het naar beneden. De Adige is een riviertje die hier in de buurt ergens ontspringt en die als grote rivier door Verona stroomt. Deze hebben we vrij lang gevolgd. In het begin was het een klein stroompje en naarmate we verder kwamen, groeide het riviertje.
De route liep steeds verder langs rivieren en de door de boomgaarden. Soms reden we langs de riviertjes, soms stegen we naar boven, zodat we van boven aan de rand van het dal weer mooie vergezichten hadden. We wilden vandaag naar Bolzano, maar omdat de camping hier vol zat, moesten we ruim 20 km (en 150 hoogtemeters) verder. In de camping kantine hebben we samen met veel Duitsers de Champions League finale gekeken, waarbij de stemming zakte omdat Inter met 2-0 won van Bayern.
zondag 23 mei | Eerste Pinksterdag met schitterend weer
Het eerste gedeelte van vandaag was het nog een beetje stijgen en dalen en daarna daalden we weer af naar het dal van de Adige. We hebben bijna de gehele dag deze rivier gevolgd. Het landschap verandert langzaam. De bergen worden wat minder hoog, de appelboomgaarden (waar we ondertussen een kleine honderd kilometer tussendoor zijn gefietst) worden vervangen door wijngaarden en het wordt steeds warmer; lekker tijdens het fietsen maar tijdens stops wordt het nu de schaduw opzoeken. Vandaag was de route minder spectaculair, maar blijft uitzonderlijk mooi: bijna de gehele dag langs de rivier. Maar we zijn de laatste dagen zo verwend met fietsen door een schitterende natuur, dat dit niet elke dag overtroffen kan worden.
We fietsen voorspoedig richting Rome en vandaag is er geen aanleiding om een lange etappe te maken. We willen nu in 2 dagen naar de onderkant van het Gardameer fietsen en daarom zijn we in Rovereto na ruim 70 km op zoek gegaan naar een overnachtingsplaats. We kwamen terecht in een hostel.
Zoals meestal hebben we vanavond weer heerlijk gegeten op een terrasje in de warme avond, met o.a. een mini-pizza in hartvorm. We hebben er nu ongeveer 1.240 km van de 2.000 km. op zitten. Alles verloopt voortreffelijk en het is nu al ruim 2 weken genieten van de bovenste plank.
31 mei 2010 | De Po-vlakte en de Apennijnen
Eindelijk hebben we weer eens de gelegenheid om jullie bij te praten. Sinds het einde van het laatste bericht, gemaakt in een van de uitlopers van de Alpen, hebben we weer heel wat kilometers gemaakt en weer veel gezien, ervaren en genoten. Ik ga niet alle bijzonderheden vermelden want anders blijft er niets meer over voor mijn dagboek. Het wordt weer een reis waar we nog lang over zullen napraten. De reis in vogelvlucht van 24 mei tot vandaag 31 mei is als volgt. We zijn naar het Garda meer gereden, daarna ging de route via Verona richting de Po vlakte; een geheel ander gebied met zijn eigen charme. De afwisseling in de tocht maakt het allemaal extra leuk. We hebben een aantal dagen door de Po vlakte gereden, waarbij we ook nog op een camping aan de Adriatische kust hebben overnacht. Vandaar uit bogen we af om richting Rome te gaan. Na nog een stuk Po vlakte begonnen de Apennijnen op te doemen. Hier moesten we nog over een colletje van 860 m. hoog, de laatste grote beklimming. We zitten nu in Assisi om ongeveer 200 km voor Rome. Vandaag hebben we een rustdag ingelast. Over de 200 km willen we nog 3 dagen doen, zodat we einde van de week in Rome aankomen. Het weer hier is uitstekend, lekker om te fietsen, soms wat heet als we ergens rusten. We zijn onderweg nog 1 keer nat geworden, maar na een kwartiertje was alles weer opgedroogd.
Wat ervaringen van dag tot dag.
maandag 24 mei | op weg naar het Gardameer
We hebben een groot deel van de dag weer door het dal van de Adige gereden. Je ziet de rivier elke dag breder worden. Vrij snel na het begin kregen we de eerste pech. Antoon kreeg een spijker in zijn achterband. De band hebben we ter plaatste gerepareerd en vrij snel zaten we weer op de fiets. Een van de mooie dingen vandaag was een herdenkingsteken van gevallenen in de oorlog en doden, die bij de aanleg van de wegen hier gevallen zijn. Er was een kleine kapel, een kerk en een liggende Jezus figuur. Om van het Adige dal bij het Gardameer te komen, moesten we over een 150 m hoge heuvelrug heen. We kwamen vrij vroeg in Bardolino aan en Antoon vond het wel lekker om in het Gardameer te gaan zwemmen. De hele avond hebben we op een terrasje aan het meer doorgebracht met een goede fles wijn. Het was daar leuk en gezellig en het was jammer om weer de tent in te duiken.
dinsdag 25 mei | we duiken de Po-vlakte in
We gingen terug naar het dal van de Adige en richting Verona. We hadden in de camping winkel eten gekocht en na een 20 km. hebben we in een parkje lekker zitten ontbijten. In Verona hebben we een korte omweg gemaakt om een schitterende brug, de binnenstad en het amfitheater te bekijken. Daarna naderde de Po vlakte: een erg vlak stuk land met boerderijen voor mais, granen, boomgaarden enz. Het is hartstikke vlak en tot nu toe hebben we maar een enkel klein stukje bos gezien. Er zijn veel kleine dorpjes, die allemaal op enkele kilometers van elkaar liggen en door landweggetjes met elkaar verbonden zijn. Het is geheel anders als tot nu toe en een mooi stuk om doorheen te rijden.
In de dorpjes is niet alles open. Op een gegeven moment raakten we met kinderen aan de praat en die gingen mama halen om de winkel voor ons even open te maken. We konden genoeg eten kopen om de dag weer door te komen. Ons doel voor vandaag was Montagnana, een pittoresk stadje, waarvan het oude deel helemaal ommuurd is. Aangezien hier geen camping is, hebben we in een hostel een slaapplaats gevonden. Na een fotoreportage door het pittoreske stadje was het tijd voor het avond eten.
woensdag 26 mei | over de Po-vlakte
Het doel van vandaag was Ferrara. Een groot deel van de laatste 350 km. hebben we langs de Adige gefietst en vandaag hebben we die voor het laatst overgestoken. Over die kilometers is de Adige uitgegroeid van een bergstroompje tot een brede rivier, stromend door de Po vlakte. Vaarwel Adige. Het landschap is nog steeds heel vlak en zonder bossen door vooral landbouw gebied. Gelukkig hebben we niet erg veel wind gehad, maar wat er stond, stond vandaag wel op kop. Doordat de conditie erg goed is, konden we zonder veel inspanning er een lekkere gang in houden.
De tijd dat we onderweg zijn, wordt niet zozeer bepaald door hoe snel we rijden, maar vooral door hoe vaak we stoppen voor een foto, voor een drankje onderweg enz. Heerlijk relaxed zakken we op deze manier af naar het zuiden. Op een gegeven moment haalde een man ons in. Toen hij omkeek en ons vlaggetje zag “pelgrimswegen naar Rome” hield hij in en begon een praatje te maken. Hij is de eerste sinds vele dagen, die we tegenkomen, die ook onderweg is naar Rome. Hij kwam uit Liempde en hij wilde in 3 weken naar Rome, waardoor hij per dag nogal wat kilometers moest maken. Hij heeft een tijdje met ons mee gefietst en na de fotostop bij aankomst bij de rivier de Po ging hij weer door. In Ferrara is een rustige camping zonder voorzieningen en daarom hebben we ’s avonds de fiets gepakt en zijn we Ferrara in gereden: een schitterende plaats met een heel mooi en heel groot kasteel en met een mooie kerk. Hier hebben we rondgereden en wat gegeten en met een borreltje weer een dag afgesloten.
donderdag 27 mei | op weg naar de Adriatische kust
Vandaag kwamen we door een wat Nederlands aandoende polderlandschap. Hier waren sommige wegen kilometers lang kaarsrecht, en er waren meer natuurgebieden aangelegd, waar veel verschillende soorten vogels waren, o.a een witte reiger komt hier heel vaak voor. Soms bij een fotostop staan we plotseling dicht bij zo’n vogel die dan opeens weg schiet. De weidsheid van het landschap en de rust van de omgeving zijn de kenmerken van vandaag. Een landschap waar je gedachteloos doorheen pedaleerd, alles in je opneemt en de kilometers voorbij vliegen zonder dat je het in de gaten hebt.
Op het einde van de etappe kwamen we aan bij een groot meer, annex natuurreservaat Valli di Comanchio, waar heel veel vogels thuishoren. Helaas hebben we de, soms voorkomende flamingo’s; niet kunnen spotten. De rivier de Reno moesten we over met een veerbootje en daarna kwamen we in de buurt van Ravenna, het doel van vandaag. In de buurt van Ravenna kwamen we in een onweersbui terecht. Eigenlijk best lekker om nat te worden na de afgelopen hete dagen. De campings lagen enkele kilometers buiten Ravenna aan de Adriatische kust. Natuurlijk zijn we naar de zee gegaan voordat we gingen eten. We werden bediend door een Nederlands meisje Kathalina, die hier een half jaar vakantiewerk doet.
vrijdag 28 mei | vanuit de Po-vlakte de Appenijnen in
In het begin leek de route veel op die van gisteren, maar naarmate de Apennijnen in zicht kwamen, veranderde het landschap en werden de wegen weer meer de slingerweggetjes tussen de diverse dorpjes. Na zowat 40 km. kwamen de heuvels weer. Tot dan toe, is het vooral een gestage stijging geweest, zonder echte klimmen, maar toen moesten we weer een paar keer echt op de pedalen gaan staan. Na zowat 70 km. kwamen we aan in Mercato Saraceno en we waren net op tijd om bij een tankstation te schuilen voor een hevige regen en onweersbui. Hier raakten we aan de praat met een Italiaan, die redelijk Duits praatte. Hij schatte in dat er nog wel meer regen zou komen (hetgeen achteraf ook klopte). Daarom besloten we hier een overnachting adres te zoeken. De man kende het adresje van ons wel en hij belde ernaar toe. Er waren verder geen gasten en we konden 2 kamers krijgen. Omdat het maar een korte etappe was, waren we goed op tijd en was er tijd om weer eens een wasje te doen. De achterkant van het huis lag aan een rivier en onder het afdak hingen waslijnen. In Zuid Europa zie je vaak van die plaatjes, waarbij aan de achterkant van het huis aan de rivierkant was hangt. In dit geval heb ik er aan meegedaan, en vanaf een brug kon ik het tafereeltje, van mijn was aan de waslijn, vastleggen. Na een afzakkertje in een kroeg waren de waren de eerste 3 weken van deze fietstocht voorbij (gevlogen).
zaterdag 29 mei | de laatste bergpas
Voordat we de dagrit begonnen zijn we eerst langs een supermarkt gegaan om ontbijtspullen in te slaan. Direct nadat we weer op de fiets sprongen, begon het klimmen naar de Monte Coronaro; een pas op 860 meterhoogte: de laatste hoge pas van deze reis. Na ongeveer 25 km. klimmen werd het tijd voor het ontbijtje. Op een open stukje langs de weg installeerde we ons en zetten we soep en aten we onze meegebrachte spulletjes. Kort nadat we er zaten stopte Lex uit Liempde om een praatje te maken. Door een rustdag van hem, waren we hem voorbij gereden. Vandaag hebben we ook de een paar keer een richtingsbord “ROME” gezien. Via de snelweg was het nog maar 254 km. Alhoewel wij niet de kortste weg nemen, komt Rome alweer akelig dichtbij.
De afdaling na de pas was in een schitterende omgeving, die duidelijk anders was als de andere kant van de pas. Ander soort bomen en heel veel door bossen. Er kwam nagenoeg geen verkeer over deze weg en we hadden alle tijd om rond te kijken en duizend keer te zeggen hoe mooi het hier is. Na ongeveer 65km onderweg en zowat 1.000 meter geklommen, gingen we op zoek naar een camping. We kwamen uit bij een terrassen camping met een schitterend uitzicht op Lago di Monte Doglio. Alhoewel de enige bezoekers waren, besloten we toch te blijven. We moesten wel terug naar het dorp om te eten en we hebben bier, wijn, kaas, olijven ed. gekocht om ’s avonds zittend voor onze tentjes, genietend van het uitzicht te overwegen, dat het leven zo prima is.
zondag 30 mei | op weg naar Assisië
We hebben vanmorgen ruim de tijd genomen voor het ontbijt, om nog een keer van het bijzondere uitzicht te genieten. De weg terug naar de route ging steil omlaag door los grind, dus de eerste uitdaging voor vandaag was dan ook heelhuids beneden komen, hetgeen goed gelukt is. Het doel voor vandaag is Assisi gaan, een afstand van ruim 100 km. In het begin was het weer een schitterend route op en af langs Lago di Montedoglio.
- Lago Montedoglio -
Daarna volgde een hele lange afdaling naar en door het dal van de Tiber, de rivier die door Rome stroomt. Onderweg zagen we erg veel bouwvallen die onbewoonbaar verklaard zijn, maar waar hele mooie huisjes bij waren om op te knappen. Bij een wegversperring moesten we, om niet veel om te hoeven rijden, wat burgerlijk ongehoorzaam zijn. Het laatste stukje naar Assisi was weer erg mooi, met velden vol met bloemen en schitterende vergezichten over de heuvels van Toscane en Umbrie. Op een geven moment was het bewolkt en door een gat in de bewolking zagen we Assisi, wat hoger tegen een berg aan, schitterend in de zon liggen. De avondfoto’s van Assisi mooi uitbelicht door een rode avondzon, geven helaas niet aan hoe wij het zagen.
maandag 31 mei | Assisië
Vanmorgen hebben we de fietsen weer goed gepoetst en vanmiddag zijn we, met de camping bus, naar Assisi gegaan, waar we o.a. het graf van St. Franciscus hebben bezocht. Toen we daar waren, kwamen we in een gebedsviering van de Franciscanen terecht. Een viering vol geloof en devotie met schitterende gezangen. We hebben in de planning om vanaf nu in 3 dagen naar Rome te fietsen, een afstand van net over de 200 km.
PS: Er wordt hier veel gefietst, vooral in de weekenden. Veel van die fietsers groeten ons en laten hun bewondering blijken voor ons getrap met al die bagage.
Namens het fietsteam Antoon & Hans
4 juni 2010 | We zijn er !
We zijn gisteren na ongeveer 2.060 kilometer om ongeveer 2 uur op het St. Pieterplein aangekomen. Het was weer een schitterend moment om na zo'n fantastische reis met de fiets aan de hand op het St. Pieterplein te staan. We hebben in een Bed & Breakfast onderkomen gevonden op 10 minuten lopen van de St. Pieter. Een van de komende dagen komen we met een meer uitgebreid verslag van de laatste dagen.
Antoon en Hans.
9 juni 2010 | De laatste fietsdagen, Rome en terugreis
Om de website kompleet te maken, hierbij nog onze ervaringen: eerst van de 3 laatste fietsdagen en daarna wat we zoal in Rome gedaan hebben. We hebben van dinsdag 1 juni tot en met woensdag 3 juni nog heel wat geklommen, voordat we de laatste 30 km. langs een mooi fietspad langs de Tiber Rome binnen konden fietsen. We moesten woensdag na het bezoek aan het Sint Pieterplein nog overnachtingplaatsen regelen. Donderdag en vrijdag zijn we begonnen met de noodzakelijke zaken te regelen, alvorens we de laatste dagen toerist gespeeld hebben.
Dinsdag 8 juni ´s morgens ging het weer richting huiswaarts, met een erg voldaan gevoel.
dinsdag 1 juni
Helaas moet ik in herhaling vallen, maar vandaag was het weer een fietsdag door een schitterende omgeving, waarbij we, opgeteld, weer meer dan 1.000 m omhoog geklommen. Het begon vanmorgen al meteen met een beklimming naar Assisië. De klim was niet erg zwaar, maar omdat we nog niet opgewarmd waren, was het af en toe toch hijgen. De rest van de dag was het heuveltje op en heuveltje af. Als je boven was, had je schitterende vergezichten over het landschap, als je beneden was, keek je prachtig naar de dorpjes omhoog die tegen de heuvels lagen We zijn vandaag weer tientallen keren gestopt om te kijken en foto´s te maken. Vermoedelijk lijken alle foto´s op elkaar, maar we konden er geen genoeg van krijgen om te proberen alles vast te leggen, zodat we de sfeer laten weer terug konden halen. Ons doel voor vandaag was een camping, iets voorbij Narni op ruim 90 km fietsen. De camping vinden was geen probleem, maar het restaurant was gesloten. De camping eigenaar wilde ons naar een restaurant iets verder op wegbrengen en weer ophalen. Toen bleek dat Frans Pel uit Heemskerk, die we gisteren in Assisi hadden ontmoet ook mee te gaan.
woensdag 2 juni
Ook vandaag zaten we in een gebied, waarbij alle dorpjes tegen een heuvel aan geplakt lagen. Dit betekende wel, dat de weg tussen de dorpjes omhoog en omlaag liep, oftewel, er was vandaag bijna geen meter vlak.
- de meanderende Tiber in panoramic view -
Voordat we konden vertrekken hebben we, om een bui af te wachten, nog koffie, thee en soep gezet. Na de regen zijn we vertrokken voor een rit van ca. 60 km, zoals we die enkele dagen geleden gepland hadden. In het begin was het weer hetzelfde landschap als de dagen ervoor en hebben we weer veel fotostops gemaakt. Er was vandaag een zwaardere beklimming, 2 km, 5-12%, met meer 12% dan 5% helling. Toen we bijna boven waren, barste er een enorme onweersbui uit en we vonden dat een mooi moment om te gaan eten. Hoera, hier serveerden ze ook een hamburger in plaats van spaghetti of pizza. Lang geleden dat we die geproefd hadden. Na 1.5 uur was de bui over en konden we verder. Op het einde van de rit, werden we weer verrast door een stevige regenbui en op de camping in Fiano Romano zetten we de tent niet op, maar namen we ieder een mini-bungalow voor de overnachting.
donderdag 3 juni
De laatste etappe. We wilden goed op tijd in Rome aankomen en we zaten om half negen al op de fiets. We begonnen meteen met nog eens een flink aantal kilometers klimmen, met dezelfde mooie omgeving als de eerdere dagen. Na een 30 km kwam de laatste afdaling naar het Tiber dal, waarna we langs een fietspad langs de Tiber, direct Rome inreden. Het fietspad liep door tot een heel eind in Rome en we kwamen uit op een lange rechte weg, die direct naar het St. Pieterplein liep.
- Het eindoel bereikt -
We kwamen na ca. 2.060 km om 13:50 uur aan op het St. Pieterplein. Het was weer een heel emotioneel moment, om 3 jaar nadat we naar Santiago waren geweest en dit plan begonnen te maken, weer een droom gerealiseerd hebben. Je wordt er even stil van en er is wat tijd nodig om zo’n moment te verwerken. Er komen allerlei gevoelens in je op: emotie dat je met de fiets in hand op het St. Pieterplein staat, van trots en vreugde dat we het gehaald hebben, van blijdschap over de manier hoe dat we het samen weer geklaard hebben, wat droefenis dat de schitterende tocht achter de rug is enz. Nadat de eerste ervaring verwerkt waren, begonnen we met de fotoreportage. Er moesten natuurlijk allerlei foto’s gemaakt worden en er waren voldoende mensen bereid om ze te maken. We kregen ook veel aanspraak van Japanners tot Amerikanen en Duitsers. Ze uiten hun waardering voor onze prestatie en sommige vroegen of ze met ons op de foto mochten. Leuk om dit mee te maken. (Wij waren de enige fietsers op het plein). Na een uurtje werd het tijd om onderdak te gaan zoeken. Na het zoeken en vragen kwamen we Leo en Ans Ballegooy uit Rosmalen tegen. Deze hadden een bed&breakfast onderkomen gevonden en dachten dat er nog wel plaats was. En inderdaad, we konden hier 2 kamers huren voor 5 nachten en dat op 10 minuten lopen van de St. Pieterplein.
vrijdag 4 juni
Vandaag zijn we begonnen met de belangrijkste dingen eerst te doen. Het testimonium (het getuigschrift voor de fietspelgrimage naar Rome) ophalen en de terugreis boeken. Er zijn verschillende plaatsen waar je dit kunt krijgen, maar wij wilden dat in de Sint Pieter kathedraal ophalen in een kantoortje in het Vaticaan. Wij, met ons pelgrimspaspoort in de hand, richting de Zwitsere garde en hun uitgelegd wat we zochten. Ze gaven aan waar we moesten zijn en konden zo doorlopen. Best een gaaf gevoel, dat je als pelgrim zo binnen kunt lopen, waar de andere toeristen worden tegengehouden. Er kwamen meer mensen met hetzelfde verhaal en op een gegeven moment zaten we met nog acht anderen (waarvan twee andere Nederlands van midden dertig) te wachten tot we met Monseigneur Bruno Vercesi mee konden naar zijn kantoor om ons in te schrijven in het register. Op een gegeven moment vroeg de monseigneur of we het belangrijk vonden om bij het graf van Petrus een korte gebedsdienst te houden. We stemden daar allemaal mee in en we gingen op weg naar de diepere delen van het Vaticaan, die normaal niet toegankelijk zijn voor toeristen. We kwamen onderin het centrale gedeelte van het Vaticaan terecht en we kregen een blik op de oorspronkelijke (rode) muur, waarbij Petrus in het begin begraven is geweest. Hieronder hield de monseigneur een korte gebedsdienst en gaf de zegen. In deze omgeving een heel indrukwekkend en emotioneel moment. Daarna werden de testimoniums officieel uitgereikt. Toen werd het tijd voor meer wereldse zaken: het boeken van de terugreis. Hiervoor gingen we met de metro naar het hoofdstation van Rome: station Termini. We stelden een schema op om dinsdag morgen terug te reizen en woensdagmorgen kwamen we dan weer in Nederland aan. ´s Avonds zijn we samen met Ans en Leo eerst gaan eten en daarna hebben we samen een avondwandeling langs de Tiber en het St. Pietersplein gemaakt.
- Monseigneur Bruno Vercesi overhandigt het Credential -
zaterdag 5 juni
De fietsen wilden we op transport naar Nederland zetten en we konden ze inleveren bij camping Smeraldo, ca. 50 km van Rome vandaan. We hadden al gezien, dat de weg ernaar toe best heuvelachtig was en we hadden er beide geen zin in, om ons nogmaals in het zweet te trappen. We hebben de trein genomen naar het dichtstbijzijnde dorp daarna nog een 15-tal kilometers gefietst tot de camping. Voordat we weer terug waren in Rome was het ruim half 4 geweest. We zijn daarna naar nog naar een viering in de Sint Pieter geweest. Omdat we toch binnen waren, hebben we de Sint Pieter maar meteen bekeken: een enorm gebouw, waarbij je in elke hoek en spleet en plafond en vloer wel iets kunt zien.
- uitzicht op Anguillara Sabazia aan het Lago Bracciano -
zondag 6 juni
Vandaag zijn we ieder onze eigen weg gegaan. Antoon had tijd nodig om souvenirs te kopen en ik wilde graag Rome bekijken met een hop-on / hop-off bus. Vanavond hadden we geen zin in pizza en we kregen een adresje van een chinees restaurant. Heerlijk om weer eens wat anders dan Italiaans te proeven. Na een afzakkertje bij de lokale pizzeria vlakbij de kamers was tijd om lekker in bed te duiken.
Tot nu toe hebben we in Rome prachtig weer met temperaturen rond de dertig graden.
maandag 7 juni
Vandaag wilden we nog voor de laatste keer naar de Sint Pieter toe om de koepel te beklimmen en om naar de Sixtijnse kapel te gaan. Bovenaan heb je een schitterend uitzicht over het Sint Pieterplein, het Vaticaan en Rome. Terug naar de begane grond, zijn we ook de toeristische route naar het graf van Petrus gelopen, maar dan kom je alleen langs de graven van alle pausen en op het laatst wordt je weer naar de ingang van het graf van Petrus in de Sint Pieter gestuurd. We hebben dus enkele dagen geleden wel iets speciaals meegemaakt. De Sixtijnse kapel kun je alleen bereiken via het museum van het Vaticaan. De Sixtijnse kapel is een kapel, die helemaal door Michelangelo is geschilderd. Het beroemde schilderij van de 2 handen die naar elkaar reiken is een klein onderdeel van een van de plafond schilderingen. ´S Avonds hebben we lang zitten genieten op een terrasje vlakbij het Pantheon.
dinsdag 8 juni
De dagen van de terugreis. Rome – Milaan – Zurich - Nachttrein naar Utrecht en daarna naar huis. In Eindhoven werden we opgewacht door Nelly en Franka en hebben daar op een terrasje nagepraat over de tocht. Ik had een kleinigheidje voor Antoon gekocht, maar Antoon had en voor Franka een kado en voor mij een schitterend kado, gebaseerd op een verhaal wat ik onderweg verteld had. Ik voelde me erg ontroerd hierbij.
woensdag 9 juni
Antoon: bedankt voor de vriendschap, kameraadschap, steun, zorg en alles meer wat ik deze reis met je mee mocht maken. Het was weer een onvergetelijke ervaring die we weer in ons “rugzakje” stoppen.
- Het Pelgrimspaspoort met de vele stempeltjes-
Foto
- de klokkentoren van de 14e-eeuwse St. Catherine kerk als eenzame wachter van het verdronken dorp in de Reschensee -
In Zuid-Tirol, in Graun im Vinschgau (Bozen, Italië) staat een restant van een bijzonder gebouw, dat vooral vanwege de locatie zo speciaal is. Uit het water van een enorm bergmeer steekt een 14e-eeuwse Romaanse kerktoren, die in de jaren een iconisch beeld is geworden dat je misschien wel eens op een kaartje hebt gezien of op internet bent tegengekomen. Maar weinig mensen kennen echter het verhaal achter deze constructie. Het is een verhaal van lang geleden, doorspekt met legendes, winstbejag en jammer genoeg ook veel onrecht. Het Reschenmeer was in de tijd dat de kerktoren er kwam te staan, niet zo groot als het er nu uitziet. Er waren in dit gebied drie meren, te weten: de Reschensee, de Mittersee en de Haidersee. Tegenwoordig zijn de eerste twee meren samengevoegd in het enorme Reschenstuwmeer en bestaat het derde meer nog steeds. In het jaar 1920 ontwikkelde de Italiaanse regering het plan om een stuwdam te bouwen voor het opwekken van elektriciteit met behulp van waterkracht. De waterspiegel zou daardoor 5 meter stijgen. Dit was niet zo’n probleem, omdat het de dorpen Graun en Reschen niet in gevaar zou brengen. Door de politieke ontwikkelingen in Italië is het plan toen in de la blijven liggen. In 1939 echter, toen de Montecatini Groep erbij kwam, werd ermee begonnen om het water met wel 22 meter te laten stijgen. Door het begin van de oorlog viel het even stil, maar in de periode direct na de oorlog ging men op volle kracht weer verder met de werkzaamheden. Deze stijging betekende het einde voor het kleine dorpje Graun im Vinschgau en een deel van het dorp Reschen. De inwoners (meer dan 150 gezinnen) vonden dat de overheid hen enorm schoffeerde met dit project, en werd dit uitgevoerd op een moment dat er echt wel veel belangrijkere dingen aan de orde waren. In Italië heerste er namelijk armoede en kaalslag, maar hierdoor lieten ondernemers zich niet tegenhouden: er werden explosieven gehaald uit Argentinië, hout uit Calabrië, er werd 150.000.000 kilo beton gestort en 10.000 ton ijzer. De inwoners vroegen uiteindelijk paus Pius XII om hulp, uit wanhoop dat ze hun huizen, hun geschiedenis en hun fruitgaarden zouden kwijtraken, maar dit haalde niets uit. De dam werd voltooid in 1949 en in 1950 gingen de sluizen dicht waardoor het meer werd opgestuwd. Ruim 677 hectare grond kwam onder water te staan en het meer vulde zich met 120 miljoen kubieke meter water !! Inmiddels is dit het meest weergegeven toeristische beeld van Vinschgau. In het gemeentemuseum van Graun wordt het verhaal van het stuwmeer levendig vertoond. Ook zijn er kerkelijke voorwerpen en oude gebruiksvoorwerpen uit de landbouw te bezichtigen.
Alle foto's van onze fietstocht naar Rome bekijken? Klik op ROMA
Video
Via Francigena | Spiritual Tuscany
"A historic European route that passes through Tuscany on its journey to Rome, the Via Francigena, or St Francis Way, is an opportunity to retrace the ancient path that was followed by pilgrims, merchants and travellers to the capital, passing through woods, hills and medieval villages and, en route, discovering this land, with all its history, art and local food and wine culture."
Naar Rome fietsen? Laat je inspireren !!